Krótki rys historyczny powstania EZB
Pod koniec XIX wieku w Szwajcarii, przy najliczniejszym ówcześnie Kościele Ewangelicko – Reformowanym, funkcjonowała organizacja charytatywna, o nazwie ,,Błękitny Krzyż” (Blauen Kreuz). Była ona nastawiona w sposób szczególny na niesienie pomocy duchowej i materialnej alkoholikom i ich rodzinom. W zasięgu jej działania znajdowali się przede wszystkim ubodzy rolnicy z gór, głównie z kantonu Berno – którzy wcześniej marnotrawili ciężko zarobione pieniądze na alkohol, doprowadzając swoje rodziny do nędzy. Jednym z pracowników Błękitnego Krzyża był Fritz Berger. W 1899 r. przeżył on nawrócenie do Boga oraz narodzenie się na nowo z Bożego Ducha, w skutek czego został uwolniony od swoich grzechów i alkoholizmu. W 1909 roku wraz ze swoimi przyjaciółmi założył Ewangeliczny Związek Braterski (Evangelischer Brüderverein). Podczas ewangelizacji głosił wyzwolenie od grzechów i pełne zwycięstwo Chrystusowe w życiu chrześcijan. A także zachęcał wszystkich do studiowania Biblii i naśladowania Jezusa Chrystusa. Pierwsze nabożeństwa odbywały się wyłącznie w domach prywatnych, natomiast duże ewangelizacje w wynajętych salach. Z biegiem czasu, zaczęto budować lub też nabywać Domy Modlitwy, w związku z powstawaniem nowych zborów. Największy Dom Modlitwy w Szwajcarii znajduje się w Steffisburgu, w kantonie Berno. Może on pomieścić około 5 tysięcy osób. Podczas konferencji, które odbywają się w lipcu, stawiane są dodatkowo duże namioty. Ewangeliczny Związek Braterski szybko rozrastał się na inne kantony, aż w końcu objął całą Szwajcarię; a w latach 30-tych XX w. również Niemcy Południowe. Poza Szwajcarią, zbory Ewangelicznego Związku Braterskiego, znajdują się także w Anglii, Niemczech, Austrii, Rumunii, Australii, Ameryce Południowej, Afryce i Kanadzie. Od 1954 roku głównym terenem pracy misyjnej jest Nowa Gwinea, gdzie wyjechało setki misjonarzy z rodzinami. Na miejscu zorganizowano ośrodki medyczne i szkoły, jak również prowadzone są inne działania charytatywne, Praca ewangelizacyjna zaowocowała powstaniem kilkuset Zborów. W chwili obecnej Ewangeliczny Związek Braterski w Papui Nowej Gwinei jest samodzielny i przerósł zarówno ilością Zborów, jak i też wierzących swój macierzysty Kościół w Szwajcarii. Mimo to nadal pracują tam misjonarze nad zakładaniem nowych Zborów, prowadzeniem Szkoły Biblijnej, która wychowała wielu braci do pracy ewangelizacyjnej. Zbory w Nowej Gwinei posiadają już kilkuset etatowych pracowników. Misjonarzy przygotowuje się w stacjonarnej Szkole biblijnej w siedzibie Ewangelicznego Związku Braterskiego, w miejscowości Herblingen, nieopodal Berna. Praktykę niezbędnego języka angielskiego, studenci odbywają we własnym centrum misyjnym w Londynie. Założycielem Ewangelicznego Związku Braterskiego w Polsce był kaznodzieja Zjednoczonego Kościoła Ewangelicznego (ZKE), Ludwik Skworcz. W 1981 roku przebywał w Locarno, w Szwajcarii. Został tam skierowany przez Radę Zjednoczonego Kościoła Ewangelicznego na wypoczynek, po przebytej i bardzo wyniszczającej chorobie wrzodowej żołądka i dwunastnicy. Miejsce, w którym przebywał stanowiło Sanatorium Światowej Rady Kościołów. Brat Skworcz znalazł się tam w zastępstwie Prezb. Edmunda Zielińskiego, ówczesnego przełożonego II Zboru ZKE w Poznaniu, a późniejszego Sekretarza EZB i kaznodzieję zboru w Poznaniu. W czasach komuny w Polsce, Pan Bóg bardzo dopomógł załatwić w ciągu dwóch tygodni wszystkie formalności związane z wyjazdem za granicę, co graniczyło niemal z cudem. Pod koniec pobytu w Szwajcarii, brat Skworcz, skontaktował się z rodziną, wobec której wyraził wdzięczność za przesłaną paczkę. Jak się później okazało - byli to wierni Ewangelicznego Związku Braterskiego. Ostatnie dni pobytu w Szwajcarii, brat Skworcz spędził u nich i był na kilku nabożeństwach. Na krótko przed wprowadzeniem stanu wojennego w Polsce, skierowano ze Szwajcarii pierwszy transport z pomocą charytatywną z Ewangelicznego Związku Braterskiego. Przez kilka kolejnych lat, kaznodzieja Ludwik Skworcz odwiedzał Szwajcarię, pracując tam w Domu Opieki dla nieuleczalnie chorych, w pobliżu kantonalnego miasta Aarau. Za zarobione pieniądze oraz dzięki pomocy brata J. Bochenka z USA, brat Skworcz zakupił w Szczecinku część nieruchomości, którą później wykupił w całości, a następnie nieruchomość ta została zaadaptowana na siedzibę Ewangelicznego Związku Braterskiego oraz Dom Modlitwy dla miejscowego Zboru. W międzyczasie, z łaski Bożej, brat Skworcz założył kilka zborów na Pomorzu Zachodnim. W 1986 roku wraz ze współpracownikami złożył wniosek w Urzędzie d/s Wyznań o zarejestrowanie Ewangelicznego Związku Braterskiego. W dniu 12 listopada 1987 roku uzyskano zgodę na oficjalne prowadzenie działalności ewangelicznej na terenie całego kraju. Ewangeliczny Związek Braterski zakupił kilka Domów Modlitwy, m.in. w Białogardzie, Poznaniu, Barwicach, Turku i Kołobrzegu. Ten ostatni – w okresie wakacji - pełni funkcję Domu Szkoleniowo-Wypoczynkowego dla dzieci, młodzieży oraz rodzin. Ewangeliczny Związek Braterski wielokrotnie wspierał pomocą różne organizacje charytatywne, szkoły i szpitale, przekazując otrzymaną w darze odzież. W latach 90-tych, Ewangeliczny Związek Braterski, szczególnie intensywnie pracował w Ośrodkach Monarowskich, wśród bezdomnych alkoholików, a także osób zwolnionych z zakładów karnych - co zostało docenione przez władze dawnego woj. Koszalińskiego, które przyznały medal zasłużonym dla województwa koszalińskiego. Praktyka nabrana w Ośrodkach Monaru (które zostały przeniesione do innych województw), została wykorzystana od 2003 roku w Zakładach Karnych, gdzie pracuje kilku ewangelistów. Ewangeliczny Związek Braterski, m.in. zajmuje się rozpowszechnianiem literatury, zwłaszcza Biblii, której w latach 1987 – 1992 rozpowszechniono ponad 20 tys. egzemplarzy. Pracą Kościoła kieruje Rada Starszych Ewangelicznego Związku Braterskiego. Od 2012 roku lokalne Zbory (będące jednostkami organizacyjnymi bez osobowości prawnej) przyjęły nazwę Ewangeliczny Kościół Chrystusowy, Kościół zaś jako całość nadal zarejestrowany jest pod nazwą Ewangeliczny Związek Braterski. |